Januari 2013: een fietstocht door de landen aan de Mekongrivier: Cambodja, Vietnam,Laos en Thailand. Een reis langs tempels, voorbije oorlogen en dictaturen,een immer lachende bevolking met Boeddhisme in hun genen, natuur en rijstplantages… Door de grote afstand (bijna 4000 km) een derde op het zadel en de rest via public transport. Weinig voorbereid maar met een open geest. Dit deel ik graag met jullie.
"Deze 4 landen hebben me aangenaam verrast: het klimaat, de natuur maar vooral de mensen die het Boeddhisme in zich dragen religieus of als levenswijze. Altijd vriendelijk en lachend. Een regio die geterroriseerd is door oorlogen en weer sterk opveert. Vier verschillende landen met een andere taal, munt en zelfs verkeer. Megasteden als Bangkok (geschat 15 miljoen inwoners) en dunbevolkte gebieden in Laos. Communicatie verliep soms volledig handmatig omdat zelfs woorden als "yes" en "hello" niet gekend waren. Leg dan maar eens uit dat je wilt eten of slapen, laat staan de weg vragen. Kortom een reis die ik nooit zal vergeten en graag met jullie wil delen tijdens een voordracht in de bibliotheek. Ik zorg voor veel beeldmateriaal (foto en video) en boeiende verhalen over deze inspirerende regio. Tot dan!" Iedereen welkom. Graag op voorhand een seintje van je aanwezigheid via reservaties.bibliotheek@heusden-zolder.be of 011 80 80 90 (Greta Mullens).Het aantal plaatsen is beperkt. Een organisatie van bibliotheek Heusden-Zolder in samenwerking met Davidsfonds en KWB.
Als nabeschouwing heb ik een aantal korte video-opnames verzameld en voorzien van commentaar. Ze geven een levendig beeld van hetgeen ik op weg allemaal mocht beleven. De beeldfragmenten volgen de tocht chronologisch en zijn per land gerangschikt. Even wachten tot alle video's verschijnen. Geef zeker opmerkingen via mail door over gebruik van deze site. Veel kijkplezier !
THAILAND
Een tempel onderweg met bijhorende religieuze muziek:
Een soort braderie met optreden van traditionele dansen. Ik was enige blanke (en dan nog met camera en fiets tegen de muur). Er werden voedsel en bloemen geofferd. Toen ik een bloem van de grond wou oprapen voor op de fiets werd me spontaan een bloemenkrans aangeboden waar ik dagen mee rondgereden heb.
Een Thai geeft uitleg over lokaal bier (zo dacht ik toch). Een toevallige ontmoeting langs de weg met 4 gasten die een pintje aan het drinken waren. Ze spraken géén woord Engels maar toch was het gezellig.
Die ochtend in de vroegte, voor dag en dauw vertrokken, met deze sfeerbeelden:
Een boeddhistisch klooster waar ik gratis mocht eten en overnachten. 's Morgens ontbijt met gezangen, de "abt" die alles in het oog hield en hier en daar wat commentaar gaf.
Na mijn vertrek een school onderweg. Wat een verschil met onze scholen! Toen de kinderen in rij naar hun lokalen liepen passeerden ze mij en gaven mij een voor een een een groet met gevouwen handen. Grappig hoe de kinderen van groot naar klein gerangschikt zijn. Het turnen verloopt wat nonchalanter.
Een kind speelt met een ballon aan een draad en grootvader moedigt hem aan, heel mooi om te zien en woordeloos mee te maken:
Een boeddhistisch priester die een moeder en kind zegent met royaal veel water. Hier word je nat gezegend met een gift nadien. Gelukkig is het hier zo warm en droog dat alles dedalijk opdroogt.
Touwtje springen terwijl de avond stilaan valt:
CAMBODJA:
Een "begrafenistent" langs de weg met luide "muziek, teksten en gezang" waar ik 's morgens rond 4u door wakker van werd in mijn hotelkamer. Ik vermoedde socialistische socialistische stichtende speeches maar het bleek een gewoonte te zijn na overlijden van iemand. Een arm iemand liet zich 1 dag horen, een begoede 3 dagen. En wij maar klagen en zagen over een beetje buurtlawaai:
Even meefietsen met camera in de hand:
Lokale eetgewoontes: veel kruiden en specerijen, stokjes, slurpen en... genieten ! In dit soort eethuisjes heb ik talloze malen goed gegeten voor 1€ zonder enige gevolgen voor mijn inwendige mens. Een aanrader! Op de achtergrond hoor je de zaag van een man die ijsblokken in stukken snijdt en het voorbijrazend verkeer.
Afstanden zijn soms met de fiets te groot. Een oudere Cambodjaan heeft na wat hand- en voetgebaren een pick-up voor mij staande gehouden. Met nog 2 mannen en mijn fiets in de achterbak tegen een razende vaart tot Siem Reap waar de beroemde Angkortempels liggen. Rijd u even mee:
Een streepje toevallige muziek aan een kraampje:
Mijn voeten werden hier medisch gezuiverd door bijtende zuigende visjes, u allen bekend. Kriebelt enorm in het begin maar went na een tijd. Ik hoop voor de vissen hetzelfde want na een hele dag fietsen... 2 Australische vrouwen hebben mij gefilmd, hun hotel aangeraden waarna we nog een toffe avond hadden in een vegetarisch restaurant:
Op weg naar dit hotel zicht op de blijkbaar nationale sport van Cambodja: volleybal!
Een plaatselijke overdekte markt waar je ALLES kon kopen, op elkaar gedrukt langs nauwe paadjes. Hier werden vlees, vis en andere voedingswaren ter plaatse verwerkt en verkocht:
Op het beroemde Angkordomein deze Khmermuzikanten die speelden ten voordele van de slachtoffers van de landmijnen. Merk op de man met het belletje die een wel erg sobere inbreng had in dit muzikaal gebeuren en dit een ganse dag lang:
Dit vond ik een zeer vreemd natuurlijk geluid in de wouden rond Angkor: kevers? De bosgeest?
Met de speedboot vanuit Siem Reap naar Phnom Penh: 450 km, fiets op het dek.
De grote Aziatische steden vervelen me snel dus dadelijk de rivier over met een ferry waaarbij de Cambodjaanse vrouwen zich verbaal niet onbetuigd laten:
Een klas met zeer vlijtige leerlingen die teksten woordelijk skanderen:
VIETNAM
Net over de grens een bushalte met een gokkaartspel in afwachting van het vertrek:
Phnom Penh: een stad barstensvol moto's en gelukkig weinig auto's waardoor alles bleef draaien zonder noemenswaardige files:
Een rond punt: druk, druk, druk. En ik daar met mijn fiets door zonder kleerscheuren:
Een maffe helm, ik weet het, maar met een vrouw als motorijder is dit te verklaren. Rijd u even mee:
Een muziekje uit een huis onderweg:
Dit moet wel het meest maffe filmpje zijn uit mijn collectie: een Vietnamese kapper die me net voor de grens met Laos even mocht scheren. Hij gaf geen prijs te kennen en heeft me 5 soorten behandelingen doen ondergaan: baard, neus, voorhoofd, gezichtspeeling, oren van buiten ontharen, oren van binnen proper maken (zie foto)... Toen hij onder mijn T-shirt door mijn rug begon te ontharen hield ik hem tegen om af te rekenen: 5$ wat voor hun veel geld is. Ondertussen loeiharde muziek vandaar zijn grijns:
LAOS:
Een gunstige wind stuwde mij de boeddhistische kant uit. 2 dagen rugwind door het mooie, arme en vriendelijke Laos: "the answer my friend, is blowing in the wind":
Zo worden dus hier de prachtige gewaden geweven, veel kunde en geduld. Kijk naar haar rustig glimlach en kalmte. Ondertussen hoor je mij ສະບາຍດີ of Sabaidi (Hallo) zeggen tegen de kinderen.
Een jongetje met een speeltje en een vlieger aan een paal met draad die eindeloos voortzweeft. De wind brengt me blijkbaar in een spirituele mood. Als ik het manneke aanspreek loopt hij verlegen weg.
Een gebedsplaats waar de wind deel uitmaakt van het spirituele. Geen mens te bespeuren. De boeddhisten laten je betijen en daardoor open intens ervaren. Opnieuw zie je hoe de wind vaandels en wimpels beroert door de open gebedsruimte.
De "brousse" van Laos: 100 km via afgelegen onverharde wegen met prachtige beelden en mooie ontmoetingen. Mensen kijken verwonderd op en groeten de vreemdeling. Nu is het droog seizoen maar tijdens de natte zomers is hier water in overvloed vandaar ook de paalwoningen.
Een plaatselijke "processie" met voorop de boeddhistische monniken. Mensen doen teken en nodigen mij uit om mee te lopen. Iedereen heeft geldbriefjes aan een halm bevestigd die dan even later verzameld worden als gift.
Als vreemde eend in de bijt (zeker met mijn fiets) had ik heel wat bekijks en schaarde een groepje wat verlegen jongens zich rond mij met verwonderende ogen:
En dan even verderop "Let's have a party". Ik passeerde, stopte en kreeg onmiddellijk een biertje toegestopt. De mannen hadden plezier en vonden het filmen tof:
Een ander geluid: oude vrouwelijke boeddhistische monniken die chanten in een tempel, freel en mooi:
Bangkok heeft dure commerciële centra met enorme videoschermen waarbij deze te zien was vanuit de skytrain. Wat maffe groteske reclame van megashoppingcentra zoals hier Siam ons allemaal wil inprenten: het gevoel dat je inspirerend en revolutionair bent als je hier je geld laat rollen. Wat een tegenstelling met het echte leven!
Zoals vermeld eindigde mijn fietsbezoek aan Bangkok met een platte band op enkele km van mijn hotel. Herstelling kon pas aan het hotel vermits ik geen pomp (type NL) bij me had. Vermits ik laat van Bangkok terug was plande ik de herstelling de dag erna. Vandaag dus. Deze klus is normaal redelijk vlot geklaard maar nu viel een en ander tegen. Ik had een reserveband bij, heb die gemonteerd en trachten op te pompen wat niet lukte. Waar lag de oorzaak? Na lang zoeken was de oorzaak de "nieuwe reserveband" die stuk bleek te zijn. Waarschijnlijk een lekke band van een vorige reis.
Band plakken dus. Snel, snel want de tijd drong (vlucht). Alles leek ok maar toen bleek dat het plakwerk niet perfect gedaan was. Laatste reserveband gemonteerd. Ok, band bleef hard. Vertrekkensklaar: bleek dat ik het achterste tandwiel niet goed in de ketting gelegd had. Opnieuw wiel demonteren en juist inleggen. Ik had 2u over om naar de luchthaven te rijden (6 km), fiets te demonteren/inpakken, inchecken, douane, boarding). Nipt dus. Mijn handen zijn 3x grondig gewassen door al het smeer. Bandje plakken is dus soms geen sinecure. Enfin, eind goed al goed ! (PS: dit uitgebreid verslag is mogelijk gemaakt door de laaaange vlucht van 11u). Hier zie je wat de hele reis en vooral 100 km "brousse" in Laos veroorzaakt heeft: versleten buitenband. Dit geeft dan ook meer kans op lekkages.
Een doorgang in de luchthaven van Bangkok: vreemd, klinisch, clean, helder-hard.
Een waaier van karretjes
Een van de vele luchthavenhallen: ultramodern
En dan, Thailand, Marleen had meer dan gelijk dat dit een bijzonder land is met een nog bijzondere bevolking. Zoals Laos, zal ik Thailand ook een mooie plaats in mijn hart geven. Tot de laatste uren in de nochtans reuzeluchthaven blijven ze geven, dienen, geduldig zijn, groeten (gevouwen hand tegen het hart met buiging) en toch ook correct, juist, professioneel. Je betaalt meestal de Thai-prijzen terwijl ik in Vietnam telkens onbehoorlijke bedragen moest betalen voor dagelijkse aankopen. Ik ben er zeker van dat het Boeddhisme hier de basis voor is. Indien je dit doorleeft en toepast van generatie op generatie dan heeft dit een "zaligmakend" effect op je gedachten, gevoelens en gedrag. Kernwoorden zijn: echtheid, nederigheid, dienstbaarheid, volle open aandacht, verlangen is lijden, heden boven toekomst en verleden, respect voor anders zijn, wij zijn in se allen gelijk, leven en dood, de Boeddhanatuur... Vandaar ook de ontwapende glimlach die je overal in het land ziet en je zachtmoedig en gelukkig maakt. Ontroerend. Uitzonderingen zijn er altijd maar meestal is het zo.
Vliegen op grote hoogte gedurende zovele uren: oortjes met mooie muziek en een prachtig boek (aanbevolen door mijn vrouw Anne) van David Grossman "Uit de tijd vallen" waarvan ik jullie deze passage niet wil onthouden: "Snel, proef alles wat er is, verslind ga diep, wees hard, bedroefd en teder brul en beef van kracht en van genot mijn lusten zijn ook van jou, en ook mijn kracht, betover en strooi kwistig met je ziel wees de gulle zwaaien van een zaaier, een waterval van korrels graan, een lichtfontein van gouden munten - wees vol zoals een zware uier, wees fel als harde middagzon en zied van woede, bal je vuisten tot je aders zwellen in je hals, en laat je roeren als een hart, raak ontroerd als een jong meisje, wees wijdopen, dun van huid, in het wonderlijk schijnsel"
30° verschil. Geen handschoenen bij dus verkleumde vingers op de fiets en daarbij nog sneeuwruimen.
Tot hier, lieve volgers, mijn relaas van een voor mij indrukwekkende tocht die mij diep geraakt heeft. Ik vond het fijn om dit met jullie te delen en ben dankbaar voor de talrijke reacties. Voor mij was het hernemen van de foto's met beschrijvende tekst op de blog ook een mooie kans om 's avonds elke fietsdag opnieuw te beleven zodat ik eigenlijk twee maal heb kunnen reizen samen met jullie,
Thai:Kapoenkap ! ขอบคุณ
Dank !
Paul PS: ik heb nog een heel aantal korte boeiende filmfragmenten die ik de volgende dagen vanuit mijn bureau op het net ga zetten (betere uploadsnelheid) en verder ga ik de reisroute op animamaps (Google) zetten zoals bij de Frankrijkreis.
De enorme luchthaven van Bangkok en de autowegen die ik weer moet nemen om eruit te geraken.
Deze arme oude vrouw had als job constant voor een firma met een reclamevlag te wuiven naar de voorbij razende wagens.
Bangkok barst uit zijn voegen
De skytrein naar het centrum want de afstanden zijn hier erg groot in deze metropool van 15 miljoen bewoners.
En dan plots een grote en chicque winkelbuurt.
Bizar: religie en commerce naast elkaar.
Dit vond ik een zeer slinkse verleidelijke en uitgekookte reclame van je weet wel. Let maar eens op alle details.
En toch slagen die Thai erin om in al dat gewoel, lawaai en stank hun eetkraampjes draaiend te houden.
Een immense overdekte en gloednieuwe winkelmall.
Een bizar zicht op een vrouw die ligt te stomen (haar handtas veilig op de buik).
Het consumptieleven wordt gesofisticeerder en zoeter (zoals bij ons).
Apple toont hier zijn exclusiviteit door de deur bijna op een kier te zetten zodat je al blij mag zijn dat je binnen mag. Slim bekeken.
Hier is het niet alleen "shop till you drop" maar ook wat entertainment. Nu staan we zelf in de zoo wat ik eigenlijk al wist. Zucht... de puurheid van het platteland is hier ver te zoeken.
Een gitaartje kopen?
Een camera of lens nodig?
Je wordt er nog helemaal Zen van.
En deze toestand 7 verdiepingen hoog in verschillende blokken. Ik was de weg kwijt (echt waar) en ben aan een dame in een centrale desk hulp gaan vragen.
Dit was volgens mij de enige fietsstalling van dit hele complex.
Druk, druk, druk met de skytrein er nog eens boven.
Het koninklijk paleis.
Deze straatmaaltijd smaakte (de flash maakt het wat flets). Ik kon zoveel als ik wou van de salade nemen en dit alles voor 20 Bath (0,5€)
Massa's bloemen
En dan heb ik heel wat tijd moeten steken in het zoeken van de "red light district". Zeker 5x de weg gevraagd naar je weet wel waar en uiteindelijk heb ik een en ander gevonden. Wel, het viel enigzins tegen want ik vermoed dat Thailand erg streng is geworden qua kleding, dus geen naakt te zien of vitrines. Wel overal dames van plezier op de typische minikrukjes en in de typische minirokjes.
De dames die dan binnen op je wachten worden zelfs "gepresenteerd" op brave geplastifieerde voorbeeldkaarten met geklede vrouwen. Welke boetes op naakt zouden hier zijn?
Grappig is dat deze 2 dames niet gefotgrafeerd wilden worden en zich met deze kaarten bedekten. Al mijn gefotografeer gaf wel enig gemor dus ben ik maar stilletjes en braaf weggegaan.
Het is wel erg spijtig dat wij Thailand associëren met de "sexbusiness" want dit is slechts een 1000ste deel van het geheel. Thai zijn zo'n lieve behulpzame mensen die je altijd uit de nood helpen. Ik kreeg de laatste kilometers van mijn tocht (bijna aan het hotel) platte band (de 1ste maal!) en ik had geen pomp bij. Zie hier het resultaat! Veel respect voor dit land en zijn bevolking!
Laos, vaarwel en tot ziens. Zoals op de promotiefoto in de luchthaven "Simply beuatiful". Een land met een laag BNP maar een hoog BNG (geluk). Ever smiling. Als je langs fietst duizenden malen "Sabaidie!" (Hello) en "Koptsjai" (Thank you). Nederigheid is hier een deugd, competitie wordt geweerd. Spontaan helpen is vanzelfsprekend zonder een fooi te willen. Een verademing voor ons "arme" westerlingen die altijd wel een pluspunt zoeken, een doel willen bereiken, succes willen hebben. Tijd loopt hier trager en je relaxeert vanzelf. Boeddhisme kijkt je in de ogen op vele plaatsen. Een buiging met gevouwen handen toont net als in Thailand en Cambodja dankbaarheid en genegenheid. Verwacht hier geen hoogstaand comfort maar kwaliteit in al zijn eenvoud die de uiteindelijke echte luxe vormt van het leven. Vaarwel en tot ziens! De eenvoudige luchthaven van Savannakhet voor een korte vlucht naar Bangkok
En zo ging dit technisch te werk. Mijn fietszak had ik in Bangkok achtergelaten omwille van het gewicht. Daarom was het nu behelpen met karton en tape.
