Dag 9 met busjes tot Saigon (Ho Chi Minh) en wat rondfietsen in deze megastad

Na een lange fietstocht (+boot) van Bangkok (Thailand) via Phnom Penh (Cambodja) tot aan de Vietnamese grens wordt het tijd (mijn totale trip bevat 18 dag zodus) om een aantal vormen van publiek transport te gebruiken naar Saigon (Ho Chi Minh) en verder door Vietnam.

Op deze plaats stond ik te wachten op een privaat busje om me naar de grens met Vietnam te brengen en plots kwam daar een enorme bende fietsende scholieren voorbij (ondanks het drukke verkeer)

Opeengepropt in een busje, de fiets ging er net in en dan weer in razende vaart. Er waren regelmatig oversteekplaatsen met 40km/uur verkeerstekens maar deze mannen rijden overal 100 in het uur door.

Wij verlaten Cambodja, chic hé ! Ik had een stempeltje gerkregen en reed doodgemoedereerd de grens over, geen wachter die me tegenhield tot opeens een politie op brommer me kwam terugfluiten omdat ik nog een paspoortcontrole moest passeren. Gelukkig maar anders zou ik bij een volgende grensovergang als illegaal bestempeld worden. Ben dan maar braaf terug gaan aanschuiven.
Dit systeem is dus niet zo waterdicht. Toch moest ik op zijn Amerikaans met 4 vingers en duim (links en rechts) op een scanner leggen en er werd nog een foto gemaakt. Mensen doen graag gewichtig want veel zal dit volgens mij niet uitmaken qua veiligheid e.a.

De grensovergang met Vietnam. Ziet er al heel anders uit. Vietnam heeft een communistische partij die de lakens uitdeelt. De sfeer is hier anders dan in Thailand en Cambodja.

Een plaatselijk busstation met een rechtstreekse lijn naar Saigon. Voor het vertrek werd er op een kaarttafel nog rustig op los gegokt.

Beeld en geluid zeggen nog meer:





Een speciale combinatie van een traditionele typische rieten zonnehoed en een modern mondmasker (onbegrijpelijk want weinig afdoend)

Verkeershel maar eigenaardig genoeg zijn er weinig opstoppingen in deze miljoenenstad (7,5 miljoen). Waarschijnlijk omdat er zoveel brommers zijn (ipv auto's) en ook omdat dit op een zeer organische manier stroomt. Niemand botst ondanks dat ze kriskras door elkaar rijden en aanhoudend toeteren. En ik daar maar tussen rijden...

En rijd nu even zelf mee:

 

Na het kopen van een ticket voor de nachtrein naar Dong Hoi (2u voor vertrektijd en er was nog plaats) hoorde ik dat mijn fiets apart vervoerd werd. Dju toch, dus niet gewoon mee met mij. Hij zal 1 dag na mij om 10u 's morgens toekomen. Als je dit depot eens goed bekijkt mogen we onze vingers kruisen dat dit goed zal verlopen. De treinreis duurde 24u.

In het station van Saigon kon je een koffie drinken in een chic etablissement met alle egards vandien: deur 2x open houden, buigen, groeten, thank you... Het deed me denken aan de koloniale tijd met voorkeursbehandeling voor de blanken. Buiten was het heel wat simpelder.

Erg officiële controle van de tickets

Een heel leuke avond met dit Oekrains koppel met fijne gesprekken.

Maar de trein zat vol Vietnamezen, heel vriendelijk maar weinig Engels