dinsdag 8 januari 2013

Dag 5, te heet, te ver, en toch aangekomen


Fietsen in Cambodja van Sisiphon tot Siem Reap vlakbij het wereldberoemde tempelcomplex van Angkor (Het rijk van de Khmers van de 9de tot 15de eeuw met een immens tempelcomplex, morgen te bezoeken). 103 km en na 35km werd het me even teveel: te heet, eindeloos lange saaaaie rechte vlakke weg van meer dan 100km in de hete zon. Hierover straks meer.   Dit is in Cambodjaanse Real de tegenwaarde van 100 €. Mijn portemonnaie puilde uit. 1000 real is 0,2 €. Tegen vb. 10.000 real zeggen ze gewoon "10". Een maaltijd is een stalletje koste 3500 real, tel maar uit.

Een begrafenistent langs de weg met luidsprekers. Als iemand sterft wordt dit in Cambodja niet stil gehouden. Ze zullen het geweten hebben. Om 5u 's morgens werd ik wakker van de klagerige muziek. Ik dacht eerst aan genre Oost-Europese politieke boodschappen uitschallend over de stad. Het bleek een gewoonte te zijn waarbij er 1 à 3 dagen muziek en tekst te "horen" is. Als je rijk bent krijg (betaal) je 3 dagen. In België hadden we al 27 buurtcomités gesticht en zou de raad van state ingeschakeld worden. Zelfs kinderdagverblijven zijn voor ons blijkbaar te luid. Je moest hier eens komen luisteren!
Mijn ontbijt. Ik snapte niets van de menu en nog minder van de uitleg. Ik zij in gebarentaal "doe maar". Dit was het lekkere resultaat: vis, rijst, groenten en soep, bijna voor niets.


 
 Toch begon de honger al te knagen want vis en rijst verteert snel. 3 dames met plateau's op hun hoofd trokken mijn aandacht. Ze had geroosterde kippevleugels (?) die ik al fietsend kon afkluiven.
Een zeer lokale viswijze met een net en gehurkt in het water zitten "woelen" met de handen.

 
 
Dit was als beeld te gek voor woorden. Het is broeierig heet, vlakke hoge zon en meneer zit daar ijs te zagen ;-) . Heb dan maar een foto gemaakt en er opnieuw gaan eten. Ik vroeg een klein kommetje mix (wees naar iemand die dat aan het eten was) maar kreeg toch een volle portie want ze verstonden niks, niente, nada, nothing, nichts... maar waren zoals de Thai    supervriendelijk, lachten altijd en lieten me met rust.
Alles ter plaatse gemaakt en in een wip gereed. Ze kunnen er iets van: lekker en gezond. Fastfood maar dan quality !


Ik kom al aardig in de buurt van toplocatie Angkor. Vermoedelijke huurde hij een fiets en sprint nu richting Thailand. Ik voel me beter zonder flashy kleding, wielerbroek, speciale schoenen enz... Ik sta dan veel dichter bij de mensen die me zeer snel opnemen in hun midden. Ook een helm vind ik gezien mijn gezapig tempo overbodig.
Dit raadsel heeft me ook even beziggehouden. Een plastiek opvangbak, een zeiltje, een petflesje, een TL-lamp en een draad. Ik heb zo'n vermoeden. Iemand een idee?
Opeens een steenkappersbuurt met o.a. "apotheekmortieren".

Zo maak je uit rietstengels een voedzaam sappig zoet drankje. In Cuba doen ze dit in het groot.
Boeddha hoeft zich niet zo te schamen want het zijn hier fijne mensen.
Dus hier wordt de mortier voor gebruikt. Het meisje maakte snel een groentemengeling voor het eten: snijden en stoempen.
Een poel vol met eenden, een hele massa.
Een vijver vol met spelende jongens waarvan een de foto zag en al een krijgershouding aannam

Cambodja, het land van oude oorlogen en mijnen. Amerikanen en Soviets hadden zich hier moeten weghouden en de rode Khmers waren wreedaardig (Pol Pot).
Enfin, even in de schaduw gaan liggen en nagedacht. Publiek transport bestaat hier vooral uit brommertjes, pickups en vrachtwagens. Een oudere Cambodjaan stond zo naar mij te kijken. Ik heb met handen en voeten uitgelegd dat ik en mijn fiets in Siem Reap moesten geraken. Hij kende géén woord Engels, zelfs taxi niet laat staan yes or no. En toch, als 2 mensen vriendelijk en geduldig voor elkaar zijn komt alles voor elkaar en geen 10' later zat ik in de laadruimte met fiets en 2 fijne mannen: kostprijs voor heel de rit 5$, voor mij niets, voor hun heel wat. See for your self !

Tegen een razende vaart van Siem Reap met 2 hulpvaardige mannen die mijn fiets continu vasthielden. De rit was snel en ruig met een continu getoeter als er maar 1 hindernis te zien was. Goed vasthouden want een gat in de weg is nooit ver weg.
Ondertussen aangekomen en veilig afgezet. Zie je de mijne nog staan tussen de rest. Gemotoriseerd verkeer is een echte ramp aan het worden voor Azië vooral dan in de steden. Ook de tussenzones worden goed gepolueerd. Men heeft daarom de neiging om een mondmasker te dragen. Naief, want dit helpt weinig tegen fijn stof laat staan schadelijke gassen.
En ja, dit is een apotheek met naast geneesmiddelen alles wat je maar wensen kan: water, fruit op de stoep en weet ik wat nog.
Ik had eindelijk in een goede bookshop detailkaarten van Zuid-Cambodja gevonden voor mijn trip van Pnom Peng tot Ho Chi Min (Saigon). Buiten aan de deur een vriendelijke gast die niet aandrong maar me nadien toch een "vis-bad" aanraadde. Vissen kunnen volgens mij niet rieken (na een dag fietsen in de hitte...) maar wel licht bijtend kietelen. In het begin moeilijk te harden maar dan laat je los (Boeddhisme!) en het voelt gewoon aan. Zou de huid peelen en helpen tegen eczema. Whatever.
Als slot van de dag: volleybal op niveau! Een koord, 12 paar blote voete en plezier hebben! 





 

































Dag 4, een lange tocht tot in Cambodja

Een school onderweg: veel discipline, uniformen, de vlag groeten en een gebed voor Boeddha of het vaderland (?). Redelijk verschillend van ons College in Heusden-Berkenbos.  
Thais schoolbord:
De school:
Mooi Thailand !
 Kinderen onderweg: spelen met een ballon aan een draad die opa daar gehangen heeft. Kan het eenvoudiger. Een kind heeft weinig nodig dan een speeltje en vooral aanmoediging:
Hij komt recht uit het veld, niet van het spelen, maar van het werken. Zijn hele lichaam zat onder de moddervlekken
Als ze mij zagen afkomen was het "Hello, Hello!" en als ik dan echt naar hun kwam was het een en al gejoel. Met de camera erbij werd alles nog gekker.

Een baby is een hangmap en een tevreden lachende moeder die niets anders deed dan wiegen en babbelen met haar kind.

Een huis met een ietjes meer wat je ziet aan de woning én aan het schrijn.

Eindelijk de weg even voor mij alleen. Wat is het druk geweest!

   En daar zijn de fietsers maar dan enkel voor de -12 en de +60. Vanaf kleinsaf krossen ze met de scooter, zonder helm en soms met 3 op 1 brommer. En ik maar rondrijden met mijn plaatje van 11-11-11 "Een fiets meer is een auto minder". Spijtig dat de mens zo motorminded is.

Dit moet keihard zijn. Zoveel te lager hun labeur (suikkerriet met de hand oogsten) zoveel te meer ze zich bedekken, ook als bescherming natuurlijk. Toch valt het mij op, ook straatvegers omzwachtelen hun hoofd bijna volledig. Het lijken bijna outcasts maar ze lachen door hun stofmaskers heen.



 Wat vind jij het beste transport voor suikerriet: karretjes achter de fiets, een pickup of een dubbele vrachtwagen?

 
Tijd genoeg voor een siesta bij hitte gewoon op de eettafel. Een zalig zicht.

Een moeder met kind die in een klooster met markt zich laten zegenen met woorden en veel water. Video volgt nog, leuk om te zien. Hier wordt natuurlijk een "offergave" voor aangeboden.

Bijna Cambodja dus de koning van Thailand moet mij nog uitwuiven met de nodige gratie door een "triomfboog". Ook bij het buitenrijden van de luchthaven werd ik door hem "ontvangen" en welkom geheten in Thailand. Wat een eer. Vive le roi!

Aan de grens tussen Thailand en Cambodja werd er gesleept dat het een lust was. Vreemd vond ik.



Dit is pal op de grens. Een onmogelijk grote en overbeladen handkar die door 6 man geduwd en getrokken werd. Waarom? Wel hier is mijn theorie. Om te handelen over de grens moet je er natuurlijk over. Je zal moeten betalen voor een auto, vrachtwagen en handkar. Natuurlijk is de handkar het goedkoopst zodat je absurde situaties krijgt zoals dit. Komisch om te zien. En de mannen maar lachen zeker met de foto.
Een ellendige visumcontrole is een soort betonnen gang met allemaal Westerlingen. Bij het aanschuiven kon je voor 300 Bath (7,5€) smeergeld je dit aanschuiven besparen en het rechtstreeks regelen met de politie. Ik heb het toch maar niet gedaan. Het was heel tricky hoe ze je aanspraken.

Een soort open clinic in Cambodja: ik zou er niet willen liggen.

Dit beeld had ik in het begin in Poipet (Cambodjaanse grensstad) maar je bent snel weer op het platteland.

Hopelijk...

Lijkt wel een publieke uitverkoop van postbussen.