Vietnamese begraafplaatsen liggen soms her en der verpreid. Soms vind je er een midden de velden
Deze vrouw schuimde de straten af of beter gezegd de goten en kanten op zoek naar blik waar ze een centje aan bijverdient: oud ijzer. Haar mandje zit al aardig vol.
"That's the sound of the man working on the chain, hoe! ha!". Dit liedje schoot me te binnen bij het zien van dit zwaar labeur. Honderden mannen zijn de hoofdspoorlijn NZ aan het schoonmaken van betonnen blokken. Ze worden niet afgevoerd maar ter plaatse met de hamer vermorzeld en dit dagen aan een stuk.
Een winkeltje langs de weg waar ze zulken kleine schrijnen verkochten die ook in de receptie van het hotel staat waar ik nu slaap
Een apotheek
Overal waar mogelijk worden terassen aangelegd
Elke belangrijke spoorovergang heeft een bewaker die dan elke keer het rollend hek de straat op en af moet duwen en dan stokstijf met zijn vlag ophoog gaat staan tot de trein door is.
De entré van een museum van de Vietnamese oorlog. Verkoperstentjes die zeer slechte zaken deden want er was bijna niemand.
Elk zaadje wordt hier met de hand in de grond gestoken en de boer, hij ploegde voort.
Op de vroegere demarcatielijn een stichtende tenstoonstelling zoals je ziet.
Hun grote communistische leider Ho Chi Minh
De rivier onder de brug was de vroeger scheidingslijn tussen het communische Noorden en het Westerse (US) Zuiden.
Een verloren vlinder
Dit doet me denken aan communistisch Cuba: naief opvoedend
Vietnamees eten, lekker, maar de mensen zitten hier echt op stoeltjes die uit een kleuterklas lijken te komen. Een lage kaboutertafel en dito stoeltjes. Mijn benen gingen er van geen kanten onder maar als je honger hebt lukt alles. Op het menu stond "Xia Hai San" onder de rubriek "Mon Xao Chiên". Vermits er vroeger al wat Frans gesproken werd vermoedde ik dus hond maar het bleek toch runds te zijn.
