Enfin, het is een erg avontuurlijke dag geworden. Een tocht van 6u 's morgens tot 20u 's avonds in Savannakhet aan de grens met Thailand, rond de 170 km waarvan zeker 100 over onverharde zanderige wegen. 14u fietsen maar dan wel met talloze stops en een fantastich panoramisch zicht vanop de fiets. Je ziet, hoort en ruikt alles. Zelfs proeven kan door het stof en de lucht die beladen is door de houtskoolvuurtjes en de keukendampen.
Een lange dag om nooit meer te vergeten. Laos is arm maar echt. Laos lacht je toe als je voorbijkomt. Laos blijft eerlijk ook al kost het niets en kom je er toch maar als rijke toerist. Laos heeft mij geraakt. Kijk zelf verder voor woord en beeld.
's Morgens voor dag en dauw vertrokken (6u). Alles is dan nog magisch stil en zelfs de hoteleigenaar lag buiten voor zijn bureau vredig te slapen en hoorde me niet vertrekken. Ik heb uit dankbaarheid een flinke fooi onder de sleutel gelegd. Hij leende me zijn pc uit gedurende 2u en bracht me met de brommer naar een goed restaurant en wachtte daarbij nog tot ik gegeten had om me terug te brengen.
Een boeddhistisch eenvoudig klooster met een overste en enkele leerlingen. Ze lieten zich probleemloos fotograferen. De man fatsoeneerde rustig zijn kleren en ging in houding zitten voor de boeddhabeelden.
Droog (seizoen) met nog resten van het nat seizoen.
Veel van die wegrestaurantjes en winkeltjes hebben hun slaapvertrek vooraan. Ze liggen dan ook dikwijls te slapen als ik binnenkom.
Houtskoolproducten die gestapeld staan om getransporteerd te worden. Houtskool is hier dé basis van het koken. Je ziet de vuurtjes overal en dat geeft een typische scherpe geur in elk dorp en zelfs in de omgeving.
Op sommige plekken is het zo afgelegen dat er geen tankstations zijn maar wel deze hokjes met 2 pompjes, handmatig te bedienen.
En dit is de start van 100km onverharde wegen door Laos.
Een poging om me nog eens in beeld te brengen.
Als je zo rondzwerft met de fiets kom je vanalles tegen. Hier een bende jongens in een boom. Als ik toonde dat ik een foto ging maken waren ze over hun toeren en klommen als aapjes op het platform.
Nu kan je via onderstaande video eens meefietsen.
En dan opeens een dorpsfeest. Ik ben bij het zien ervan dadelijk gestopt en heb me onder de mensen gemengd. Er werd muziek gespeeld, gedronken (ik heb een bodem sterke drank mogen drinken) en iedereen had een geldbriefje op een grashalm vastgemaakt. Ik begreep er niet veel van maar dit werd nadien duidelijk.
Een van de vrouwen hielp me mijn briefje te monteren. Ik zag haar vingers beven want ze was wat nerveus.
Een man vond mijn kompas hoogst interessant.
Een religieus geïnspireerde optocht begon met een paar boeddhisten vooraan.
2 dragers hielden op 2 balken een "knutselwerk" omhoog waar heel wat geldbriefjes in leken te zitten. Het was voor mij raden want al deze mensen kenden geen woord Engels.
Hier kwamen ze in het dorp aan en liepen enkele rondes om een soort gebedshuis heen.
Dan werden al de grasprieten met geld verzameld (aha, het werd me al wat duidelijker) en ging iedereen naar de gebedsruimte via een trap.
Ik stond daar maar te kijken en natuurlijk stond er na een tijd een bende kinderen rond mij want blijkbaar ben ik (en mijn fiets) wel een curiosum. Verschil met Vietnam is wel dat ze een soort verlegenheid hebben en niet zo hevig naar je toe komen spurten. Ze hebben wat tijd nodig wat wel fijn is. Een 360° video van de hele groep.
Onderweg. Hier heb ik (droog seizoen) een echt "broussegevoel" uit drogere streken van Afrika. Weet wel dat in het regenseizoen alles hier kan onderlopen.
Een tof eetstalletje. Plaatselijke brochettes geplet door eetstokjes die ze voor mij erafhaalde. Verder de typische rieten rijstbakjes met gekookte rijst die wat kleeft, stevig is en lang bewaart. Ik heb er goed gegeten en had weer veel bekijks.
Een brug die links ingezakt was en waar geen auto meer over kon, stel je voor. De dorpen waren voor het autovervoer dus een tijdje van elkaar afgesneden. Fietsen en moto's waren geen probleem. Nu rijden hier wel weinig auto's, eerder scooters.
En opeens steek je een brug over en kom je in de natte rijstvelden terecht door een nabije rivier. Wat een contrast!
Langs de weg stond een groepje vrouwen en een man met een geldurne. Toen ik stopte spelde een vrouw mij een bloemetje op mijn mouw en kon ik een gift doen. Door taalblokkade wist ik totaal niet waarvoor. Ze waren superenthousiast en toe ik wegreed begonnen ze allemaal te joelen en roepen.
Met 4 op een rij.
Laotiaanse jongeren kunnen feesten. Als ik langsfiets aarzel ik voor zulke dingen maar op gevoel ga ik ernaar toe. De mannen waren zo enthousiast dat ik een biertje kreeg en ze voor de camera uit de bol gingen. Mooi om mee te maken en zonder 1 woord Engels, wel veel opgestoken duimen, handgewuif en ja "by by".
Een loopbrug naar een schrijn op het water
Veel bruggen over bijna droge rivieren zelfs kleintjes.
Mooie beelden maar droog
En dan was er weer overvloedig water voor handen. Hier worden rijstplantjes geplant. Prachtig groen in namiddaglicht.
Een hutje tussen 2 bomen.
Hier zie je afgeboorde bassins die meestal droogstaan en wachten voor gebruik in het nat seizoen.
Een klein kinderfeestje.
En dan maar doorfietsen want ik had besloten door te gaan tot de eindbestemming. Laatste beeld is een apotheek die of zeer lang open is of van wacht(?).
Deze dag zal ik niet gauw vergeten. Het land heeft misschien niet het BNP van rijkere landen maar zo te zien in hun BNG (brutto binnenlands geluk) duidelijk hoger. Ze zien en gezond uit, hebben het nodige en lachen, babbelen, tateren, werken, slapen dat het mooi om zien is.
In Vietnam was fruit en andere dingen op de markt kopen als toerist een ramp, ze vroegen onmiddellijk het tiendubbele en dan mocht je gaan braderen. Hier vragen ze voor elke banaan, elke maaltijd de juiste (zeer lage) prijs. Een halve tros bananen: 0,2 €, een volwaardige maaltijd 1 €.
Van Thailand is de fijne mentaliteit van de mensen bekend. Laos lijkt me een verborgen parel die je moet willen ontdekken want ze ligt niet voor het grijpen.
